Rembrandt en inter-generatie leren

Nu het stof van het mediaspektakel rond De Late Rembrandt is neergedaald, kunnen we overzien waarom juist deze expositie ons zo raakt. Rembrandt verloor alles en herrees als een Phoenix uit de as.  Sterker nog, zijn werk is na zijn val vernieuwender dan ooit. Jasper Krabbé noemde hem in de Wereld Draait Door de eigenlijke uitvinder van het impressionisme. Rembrandt was door zijn verlies bevrijd, jubelde de kranten en dat resulteerde in een ongekende creativiteit, zo werd geconcludeerd. Zijn eerlijkheid en mensenkennis brachten bovendien een aanstekelijke authenticiteit in zijn werk.

Er staan lange rijen voor het Rijksmuseum. We hebben anno 2015 blijkbaar behoefte aan de troost die Rembrandt biedt. Het vooroordeel over ouderen wordt door zijn werk op alle niveaus getart. Ook al tonen cijfers aan dat de demografische curve en de economische omstandigheden van ons vragen om ouderen langer in dienst te houden, is de praktijk iets anders. Te veel getalenteerde ouderen zitten thuis op de bank of zijn binnen organisaties op een zijspoor gezet. Het jeugdig idioom viert hoogtij en het jeugdig idioom heeft rond het veertigste levensjaar zijn glans al verloren. Maar afgaande op Rembrandt zijn er dus genoeg kwalitatieve redenen om senioren voor organisaties te behouden.

Laten we net als Rembrandt op een eerlijke manier naar het klimmen der jaren kijken. Voor tempo komt verdieping in de plaats. Voor ego komt betekenis in de plaats. Voor kleuren binnen de lijntjes komt experiment in plaats. Om te profiteren van de oudere levensfase moeten we onszelf wel de juiste vragen stellen: Wat mag ik loslaten? En terugkijkend op mijn loopbaan, wat zie ik als mijn essentie? Welke nieuwe ideeën komen daaruit voort? En tot slot, Wie zal ik betrekken bij de uitvoering van mijn ideeën?  Wedden dat inter-generatie leren dan vanzelf tot stand komt.