De coach is in spagaat

Moet ik zekerheden opgeven om mijn verlangen naar vrijheid vorm te geven? Hoe authentiek kan ik zijn in een omgeving die van mij vraagt mezelf aan te passen? Een spagaat tussen ergens bij willen horen en me geborgen weten tegenover anders, vrij en alleen willen zijn. Vorige week was David Whyte, dichter en veelgevraagd spreker in Amsterdam en had ik de kans om me onder te dompelen in zijn filosofie: ‘The conversational nature of reality’. Volgens Whyte spelen duizenden verschillende conversaties in onszelf en om ons heen. Deze conversatie terugbrengen tot een dilemma, verschraalt de realiteit.

In het gronddilemma van ons bestaan, die van vrijheid en gebondenheid, zijn geen definitieve antwoorden. Echter, zodra we ons op ons gemak kunnen voelen met de spanning van de conversatie zelf, in voortdurende de dialoog over wat ons ten diepste drijft en wat de omgeving van ons vraagt, verandert onze tweestrijd in een waaier van mogelijkheden. Daartoe hebben wij volgens Whyte een vriendschap te ontwikkelen met het niet-weten, opdat het weten ons voortdurend zal ontsnappen.

Om deze innerlijke stemmen tot leven te brengen werk ik graag met metaforen uit de Grieks mythologie. Stel dat Ares, de oorlogsgod in jou, zich in volle wapenuitrusting aandient om zich vrij te vechten uit knellende banden, dan is het wijs om jouw verstandige Apollo zijn zegje te laten doen. En begint al die vrijheid op leegte te lijken, dan kan de godin Hera verbindingen tot stand brengen en haar zuster Hestia in die verbinding je al-één-tijd waarborgen. Zo ontstaat een rijke conversatie die je uit de spagaat van een dilemma haalt.