De coach vist naar complimentjes

Alsof zijn hart een sprongetje maakt en zijn hoofd zich daarvan een hoedje schrikt, verandert in een fractie van een seconde zijn gezichtsuitdrukking. Mijn compliment brengt hem schijnbaar in verlegenheid en hij mompelt dat het nou eenmaal gewoon zijn werk is.

Telkens als de liftdeuren van het Chelsey Hotel in Newyork openen en ik de hal instap, kijkt de receptionist op en zegt: ‘You are looking gorgeous today’. Weer thuis vertel ik hoe plezierig ik het vond om met een compliment mijn dag te beginnen. Mij wordt er vervolgens fijntjes op gewezen dat Amerikanen graag overdrijven.

Een manager die bij mij in coaching is geeft een zorgvuldig relaas van wat zich sinds ons laatste gesprek heeft voorgedaan. Haar verslag getuigt van inzicht en dat zeg ik haar dan ook. Wantrouwend kijkt ze mij aan. ‘Zit ik anders te raaskallen dan’, zegt ze.

Zo maar drie voorbeelden van hoe we met complimenten omgaan.‘It is our light, not our darkness, that most frightens us’. Het lijkt erop dat Marianne Williamsom met haar gedicht Return to Love de spijker op de kop slaat. Tel daarbij op dat een deel van de mensheid elkaar op sociaal media voor rotte vis uitmaakt, dan is aandacht voor gewoon aardig, opmerkzaam en complimenteus zijn geen overbodige luxe.

Om een aanspreekcultuur te bevorderen denkt de HR directeur aan een training feedback geven. Dat is natuurlijk een goede gedachte, maar ik heb het liever over feedback vragen dan over feedback geven. Als je vanuit zelfkennis vraagt naar wat er goed gaat en je leert complimenten ter harte te nemen, dan zal je meer geneigd zijn om ook complimenten te geven. In de veilige cultuur die je zo met elkaar creëert, is het niet moeilijk om ook kritisch te zijn. Vis je nooit naar complimentjes dan droogt de vijver op.

‘We ask ourselves, who am I to be briljant, gorgeous, talented, fabulous? Actually, who are you not to be?’

Inspiratie:  

Return to Love, Marianne Williamson