Dramatranen of Zieletranen

Een van de op kunst gebaseerde coachmethoden is die van collages maken. En daar vloeien vaak tranen bij. Mooie tranen, ontroerende tranen, tranen die de bron vrijmaken, ik noem deze tranen ziele-tranen. Dit zijn andere tranen dan de tranen die ontstaan, omdat ons iets is aangedaan of omdat het ons raakt als anderen iets wordt aangedaan. Dat zijn drama-tranen waar het ego wel raad mee weet, want onmiddellijk produceert het verongelijkte verhalen en verklaringen. Het verschil tussen ziele-tranen en drama-tranen is dat bij de eerste heling plaatsvindt en bij de tweede opwinding en onrust.

Toch kunnen coachees de neiging hebben om op ziele-tranen te reageren als op drama-tranen. Er ontstaat verlegenheid, soms schaamte, over gevoelens van kwetsbaarheid.  Als coach blijf ik stil aanwezig, zonder oordeel en zonder troostende uitspraken, want medelijden heb ik niet. Ik ben juist blij dat de poorten naar de ziel zich openen. Gaandeweg voelt de coachee opluchting als hij ziet hoe alles in de collage letterlijk op zijn plek valt. Zijn gezicht spreekt boekdelen: Terwijl de ziele-tranen stromen, verzachten de trekken rond de ogen en de mond. Alsof deze tere tranen de rotsblokken, die de toegang tot de innerlijke bron blokkeerden, vergruizen en afvloeien.

Zodra de bron is vrijgemaakt ontstaat tussen coachee en zijn coach een oprecht gesprek over verwerking van eerder leed en over weer mogen dromen over een toekomst die past bij wie je werkelijk te diepste bent. Andrea Watts, grondlegger van de methode noemt dit de Storytellingfase (https://unglueyou.co.uk/). De collage wordt mee naar huis genomen, waar het een prominente plek krijgt. Soms blijft het bij een collage, soms worden er gedurende de coaching meerdere gemaakt. De coachee verbindt zich daarin met zijn diepste wezen, zijn bron en zijn passies, want dat is wat ziele-tranen doen